نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 استاد یار گروه فلسفه دانشگاه شهید بهشتی
2 مربی دانشکده زبان‌های خارجة دانشگاه آزاد اسلامی
چکیده
تعریفی که نیچه از تراژدی به دست می‌دهد، هیچ‌گونه قرابتی با معنای متداول آن در تاریخ و بهویژه در عصر حاضر ندارد. درواقع نیچه تراژدی را نگاهی هستی‌شناسانه به حیات انسانی می‌داند. تفسیر نیچه از تراژدی بر فلسفه شوپنهاور و آرمانهای زیبایی‌شناسانه ریشارد واگنر استوار است. این فیلسوف جوان، در آن زمان، شیفتة آرمانهای استادان بزرگش در فلسفه و موسیقی بوده است. نیچه نخستین تأمل انسان را، تأمل دربارة مرگ و فناپذیری وی می‌داند. انسان تنها جانداری است که بر مرگ خویش واقف است. این حقیقت دردناک عامل روی‌آوری بشر به هنر است. خلاقیت وی برای فرار از مرگ, در هنر تجلی می‌یابد؛ و تراژدی اوج خلاقیت بشر در هنر است. این قالب بزرگ ادبی, در نخستین مرحلة ظهورش، در گروه همخوانان تجلی می‌یابد. گروه همخوانان با سرودهای نشئه‌آورشان, که «دیتیرامْب» نام دارد، موجوداتی هستند با نام «ساتیر» که به شکل نیمه‌انسان و نیمه‌بز روی صحنه ظاهر می‌شوند و «دیونوسوس», خدای شراب و وجد و سرمستی را در عیش و نوشها و شادمانیها همراهی می‌کنند. ساتیرها و دیونوسوس مظهر وحدت هستی ناپایدار و فناپذیرند. در این حالت وحدانی و بنیادین، انسان نسبتی حضوری با عالم و آدم و مبدأ شان پیدا می‌کند. اوج هنر تراژدیک در همین نسبت حضوری است که انسان هم فاعل شناسایی است و هم متعلق آن. تنها در این هنر متعالی است که بشر به توجیه زندگی دست می‌یابد و برای غلبه بر فناپذیر بودنش و فایق آمدن بر حقیقت دهشتناک هستی زمینی پیدا می‌کند. از نظر نیچه, با ظهور نخستین بذرهای عقل‌گرایی, که نماد آن سقراط و سقراط‌گرایی است، مرگ تراژدی فرامی‌رسد
تعریف نیچه از تراژدی, در مقایسه با تعریفی که در دورة روشنگری از تراژدی ارائه شده است و, مرگ تراژدی با ظهور عقل‌گرایی, که نیچه از آن با عنوان سقراط‌گرایی یاد می‌کند، موضوع این مقاله را تشکیل می‌دهد.
کلیدواژه‌ها
عنوان مقاله [English]
The Death of Tadedy and the Birth of Rationalism
نویسندگان [English]
- Abolghasem Zakerzadeh 1
- Maria Naser 2
1 Assistant Professor of Philosophy, Shahid Beheshti University
2 Instructor, Faculty of Foreign Languages, Islamic Azad University
چکیده [English]
Nietzche (1844-1900) gives a definition for tragedy which is in no way similar to its popular sense in history, especially in the sense used in modern literature. In fact, Nietzsche considers tragedy as an ontological view of human existence. His interpretation of tragedy rests upon the Schopenhauer’s philosophy as well as aesthetic ideals of Richard Vagner. At that time, this young philosopher was deeply influenced by his master’s aspirations (ideals) in philosophy and music. Nietzche holds that the primary human concern has been that of death and mortality. Man, among other creatures, is the only living being who is aware of the fact of his death which, in turn, makes him or her turn to art.
His creativity in escaping from death manifests itself in art, and tragedy is the culmination of man’s creativity in art. This great literary form, in its primitive course of development, mainifests itself in the chorus. The chorus, together with their ecstatic joyful songs, know as dithyramb, are creatures called satyrs, who appear half-man, half-goat (goat-like), accompanying Dionysus, the god of wine, ecstasy and drunkedness in his pleasures and delights. Satyrs and Dionysus are manifestations of transient unity of existence. In this unitary and fundamental state, man stands in a live relation with the universe, the other human beings and their origins. The culmination of tragic art lies in this very live relation in which man is at once the Subject and the Object. It is only in this transcendent art that man finds some meaning for his life and justifies his mortality as originated in the reality of horrendous transient earthly existence to overcome his fear of mortality.
Acconrding to Nietzcche, tragedy comes to an end with the appearance of the first seeds of rationalism symbolized in Socratism.
Nietzsche’s definition of tragedy, compared to the definition given for it by the philosophers of the Enlightenment, along with the death of tragedy after the birth of rationalism, to which he referred as Socratism, constitute the theme of the present article.
کلیدواژه‌ها [English]
- Apolo
- Dionysus
- Dithramb
- Tragedy
)
ارسال نظر در مورد این مقاله