نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

• برایس ‌ واخترهاوزر ¹
• سیدحسن‌ اسلامی‌ ²

¹ استاد فلسفه در دانشگاه سن ژوزف فیلادلفیا و نویسندة

² دانشجوی دکتری دانشگاه تربیت مدرس قم و مترجم

چکیده

«هرمنوتیک‌ فلسفی‌» با نام‌ هانس‌ گئورگ‌ گادامر گره‌ خورده‌ است‌. هرچند نظریة هرمنوتیک‌, پیش‌ از او نیز جایگاهی‌ ویژه داشت‌، این‌ گادامر بود که‌ آن‌ را از نظریه‌ای‌ ادبی‌ و متن‌شناختی‌ به‌ نظریه‌ای‌ فلسفی‌ و هستی‌شناختی‌ ارتقا داد. وی‌ این‌ کار را با وام‌گیری‌ از اندیشه‌های‌ هایدگر انجام داد و نشان‌ داد که‌ هستی‌ ما انسانها هستی‌ای‌ مشروط‌ و مقید است‌ و لاجرم‌ شناخت‌ ما نیز چنین‌ است‌. اما این‌ محدودیت‌ شناختی‌ ما صرفاً ریشه‌ در وضع‌ فعلی‌ ما یا کمّیت‌ دانش‌ ما ندارد که‌ بتوان‌  در آینده‌ به‌ رفع‌ آن‌ امیدوار بود. ذات‌ و سرشت‌ انسانی‌ ما چنین‌ است‌ و راهی‌ برای‌ برون‌ شدن‌ از آن‌ وجود ندارد. بدین‌ ترتیب‌، عوامل‌ محدودساز دانش‌ و شناخت‌ ما از نظر گادامر, تاریخ‌ و زبان‌ است‌ و ما همواره‌ اسیر این‌ دوایم. ازاین رو دانش‌ و شناخت‌ ما همواره‌ نسبی‌ و محدود است‌ و هرگز نمی‌توانیم‌ ادعای‌ دانستن‌ مطلق‌ یا در اختیار داشتن‌ حقیقت‌ بکنیم‌. پرسشی‌ که‌ در اینجا پیش‌ می‌آید و اتهامی‌ که‌ غالباً به‌ گادامر زده‌ می‌شود، آن‌ است‌ که‌ در صورتی‌ که‌ نتوان‌ تقریر مطلقی‌ از حقیقت‌ به‌ دست‌ داد، همه‌ تقریرها برابر خواهند بود و نمی‌توان‌ تقریری‌ را برتر از دیگر تقریرها دانست‌. متقابلاً تبیین دقیق مبانی فلسفی گادامر در صدد نفی چنین برداشتی است.

کلیدواژه‌ها

• هرمنوتیک‌
• حقیقت‌
• نسبی‌گرایی‌
• شناخت‌
• زبان‌
• محدودیت‌ معرفت‌ انسانی‌
• گادامر

عنوان مقاله [English]

Relativism, Realism From Gadamer’s Point of View

نویسندگان [English]

• brice wachterhauser ¹
• Sayed Hassan Eslami ²

¹ Professor of Philosophy at St. Joseph University of Philadelphia and author

² PhD student of Tarbiat Modares University of Qom and translator

چکیده [English]

Philosophical hermenutics is associated with the name of Gadamer. Notwith­stanging the fact that the theory of hermeneutics was of peculiar status before his new version of it, but it was Gadamer who changed this theory in its contextual and literal form into a philosophical or existential one.
While preserving Heidegger’s central insights, Gadamer showed that the understanding of oneself and one’s possibilities as being in the world is temporal and situates historically. In other words, one’s being is historically constituted and is our understanding or knowledge too. This cognitive limitation is not merely rooted in our present situation or the extent of our knowledge so that one can hope to overcome in future. Human nature requires this and there is no way out of this. According to Gadamer, the factors which place restrictions on human knowledge or understanding are history and language. Therefore, our knowledge is always limited and relative and one cannot claim to have absolute knowledge or attain the truth in its totality. The problem raised, and the accusation directed to Gadamer, is that in case one cannot give an absolute account of truth, all the accounts can be regarded as identical and one account cannot be taken to have priority to others.
Explaining exactly Gadamer’s philosophical grounds for the truth and the cause of our limited knowledge, Brice Wachtear Hauser tries to give an answer to the question raised and show that from the principle that one cannot arrive at the absolute truth does not follow that we are all in the same position in relation to the truth and equally in a far distance from it.
In other words, although we cannot fully attain the truth, we can stand closer to it than the others.

کلیدواژه‌ها [English]

• Hermeneutics
• truth
• relativism
• cognition (knowledge)
• language
• limitation of human knowledge
• hermeneutic dilemma
• skepticisin