نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسنده
دانشجوی دکتری علوم سیاسی دانشگاه تهران
چکیده
مقایسه دو تفکر یونانی و اسلامی، به ویژه دیدگاههای افلاطون و فارابی، تا اندازهای، میتواند عوامل فلسفهگرایی تمدن غربی و شریعتگرایی اسلامی را، علیرغم تأکید مؤسسین این دو اندیشه بر جنبههای مشترک بسیار نشان دهد. معرفتشناسی و هستیشناسی این دو متفکر، به برجسته شدن دانش، در آراء آنها ختم میشود. دانش در بعد نظری در تفکر افلاطون به فلسفه، و در عرصه عمل، به قانون میرسد. این قانون در دوره فرمانروایی فیلسوفشاه، قانون طبیعی است و پس از او، فیلسوف، قانون مکتوب خود را به جای میگذارد، و در این راستا، قانونگذارانی را نیز تربیت میکند، اما در آراء فارابی، دانش در بعد نظری به فلسفه و آگاهی از شریعت معطوف میشود و در عمل نیز به قانون ختم میشود. قانون در زمان رئیس اول، ناموس آسمانی (شریعت) خواهد بود و در دوران پس از او، فقه،مبنای اداره امور قرار میگیرد؛ و فقیه نیز، ظاهراً نیازی به فلسفه ندارد.
کلیدواژه‌ها
عنوان مقاله [English]
Plato’s Tendency to Philosophy and Farabi’s to Shariah: Dual Choices
نویسنده [English]
- Ali Ali Hosseini
PhD student in Political Science, University of Tehran
چکیده [English]
The comparison between Greek and Islamic thoughts, in general, and between Plato’s and Farabi’s, in particular, can demonstrate, to some extend, the tendency of the former to philosophy and the latter to Shariah although the founders of these philosophers emphasize their considerable common aspects.
The epistemology and ontology presented by these two thinkers end in prominence of knowledge in their views. In Plato’s thought, knowledge, in terms of theory, results in philosophy whereas in terms of practice, it results in law.
This law constitutes natural law in the reign of the philosopher king and after this period, this is the philosopher who leaves his written law and trains some lawmakers.
In Farabi’s view, however, knowledge, in terms of theory, results in philosophy as well as knowing Shariah whereas, in terms of practice, it ends in law. Law in the First King era constitutes Divine Nomos that is Sharia, after that era, all affairs will be governed in accordance with figh’h (Islamic jurisprudence), and apparently a faghih (Islamic jurisprudent) does not need philosophy
کلیدواژه‌ها [English]
- epistemology
- knowledge
- political philosophy
- figh’h
- law
)
ارسال نظر در مورد این مقاله